CHMURY

W ciągu zaledwie kilku dni pogoda zmieniła się nie do poznania. Temperatura utrzymywała się około 10 stopni powyżej zera i gdyby nie słońce, które nic nie straciło ze swojej ostrości i nadal niemiłosiernie raziło w oczy, śmiało można by rzec że jesteśmy gdzieś w Europie Północnej, chociażby w mroźnej Polsce. Wiatr był ostry i przeszywający, gotowy w każdej chwili urwać głowę. I chociaż aura była raczej niesprzyjająca , to warto było znieść ten okropny chłód, byle tylko popatrzeć na zapierające dech w piersiach CHMURY.

Zastanawiające było to, że w ogóle nie miały ostrych kształtów, tak jakby wiatr zdmuchnął poduszeczki puszystej waty, a one unosiły się trochę to tu , trochę tam na przestrzeni błękitnego nieba. Chmury o konsystencji waty cukrowej, opiłowane pilniczkiem wybrzuszenia i chmurze fiordy, powycierane pumeksem szorstkie skórki...

Ach... te dzisiejsze chmury były piękne, nierealne bo niespotykane, nostalgiczne...Dzisiaj o niczym innym nie marzyłam, tylko o tym, by położyć się na takiej puchowej kołderce i żeby wiatr mnie unosił w przestworza, a ja beztroska i szczęśliwa już nigdy nie miałabym się martwić problemami tego świata.